برنج ، دومین محصول استراتژیک بعد از گندم.نامی که همواره با درد و رنج بسیار درآمیخته و نبود آن بر سر سفره ایرانی شاید زندگی را غیر ممکن نسازد اما بسیار سخت و دشوار خواهد کرد.
برنجی که حاصل مشقتهای شیرزنانی است که پا به پای مردان و در اوج سختی اما دلی پرنشاط و چهره ای خندان نشاء برنج را بر پهنه شالیزارهای گیلان میکارند.زنانی که مانند تمام هم نوعان خود حق حیات و عمر طبیعی را دارند اما به خاطر نوع شغل سختشان و قرار گرفتن در معرض آبهای آلوده و انواع سموم و کودهای شیمیایی دچار پیری و فرسودگی زودرس شده و از انواع بیماری های مزمن مفصلی و پوستی رنج می برند.
این در حالی است که اکثر آنها از طبقه ضعیف جامعه بوده و تنها چشم امیدشان به فصل برداشت و فروش محصول است.اما چندسالی است واردات برنج خارجی دقیقا در فصل برداشت تمام زحماتشان را به باد میدهد و امیدشان را نا امید میسازد.